می بَـرَد مـرا گاهي تا تهِ پریشانی
امتـــدادِ مـرمـوز ِ ســايه های ويرانی
مانـده ایم با حسرت در غبـار و تنهایی
از شــروع ِ طوفان تا لحظــه های پایانی
در غروبِ دلگیرِ جمعه های پی در پی
می کُشـَـد مــرا آخــر انتظـار ِ طولانی
روی بـوم ِ رؤیـایـم مـی کِشَد کسی امّا
خنـده ی نگاهم را در هـوای بـارانی
مثل این که می خواند شعر ِ زندگانی را
خـانه های دلتنگِ کـوچه های افغانی
دامن ِ تحصّن را شـعله شـعله می گیرد
آتــش ِ فلسطین و شــــورش ِ خیابانی
آخــر ِ همیـن راهست انتهای تـاریکی
می رسد به فروردین این شبِ زمستانی
آخرُالزّمان یعنی یک غـزل پُـر از عاشق
بـا ردیـفِ زیبــای بچّه هـای ایـرانی
آخـرالـزّمـان یعنـی کـودتـای بیـداری
آخــرالـزّمـان یعنـی فرصت ِ رجزخوانی
نظرات شما عزیزان:
تبادل لینک هوشمند 